- sieczna
- sieczn|a
♀, Р. \siecznaej мат. секущая* * *ж, P siecznej мат.секу́щая
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
sieczna
Смотреть что такое "sieczna" в других словарях:
sieczna — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, odm. jak przym. Ia, siecznane, mat. {{/stl 8}}{{stl 7}} linia prosta przecinająca krzywą lub powierzchnię w co najmniej dwóch punktach {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
rąbać — ndk IX, rąbaćbię, rąbaćbiesz, rąb, rąbaćał, rąbaćany rąbnąć dk Va, rąbaćnę, rąbaćniesz, rąbaćnij, rąbaćnął, rąbaćnęła, rąbaćnęli, rąbaćnięty, rąbaćnąwszy 1. tylko ndk «rozdrabniać, rozłupywać coś na kawałki (np. drzewo, lód itp.) czymś ostrym;… … Słownik języka polskiego
sieczny — «ostry, siekący, służący do cięcia, sieczenia, do walki wręcz» Broń sieczna. ∆ anat. Ząb sieczny → siekacz w zn. 2 sieczna w użyciu rzecz., mat. «linia prosta przecinająca krzywą, jakąś figurę geometryczną lub powierzchnię w dwu lub więcej… … Słownik języka polskiego
biały — białyali, bielszy «mający barwę właściwą śniegowi, mleku» Oślepiająco biały śnieg. Biały obrus. Białe obłoki, kwiaty. Zęby białe jak ser. Ponad śnieg bielszym się stanę. (Żeromski) ∆ Biały człowiek «potocznie o człowieku należącym do białej… … Słownik języka polskiego
cięcie — n I; lm D. cięć 1. rzecz. od ciąć. przen. «zmniejszenie sum przeznaczanych na jakieś cele, przyznawanych dotacji, świadczeń itp.» Cięcia w budżecie a. cięcia budżetowe. 2. «cios, uderzenie ostrym, tnącym narzędziem; sposób uderzania bronią… … Słownik języka polskiego
jatagan — m IV, D. u, Ms. jatagannie; lm M. y hist. «broń sieczna używana od XVI w. przez Turków, Arabów i Persów, o wygiętej jednosiecznej głowni i ozdobnej rękojeści bez jelca, z rozdwojoną głowicą» ‹tur.› … Słownik języka polskiego
koncerz — m II, D. a; lm M. e, D. y ( ów) hist. «broń sieczna o długiej prostej głowni, przeznaczona do kłucia, używana przez ciężką jazdę w Polsce, na Węgrzech i na Wschodzie od XV do połowy XVIII w.» ‹czes. z tur.› … Słownik języka polskiego
kord — I m IV, D. a, Ms. kordrdzie; lm M. y hist. «początkowo: krótki miecz; później: wszelka broń sieczna» ‹węg. z pers.› II m IV, D. u, Ms. kordrdzie, blm 1. włók. «mocne włókno wiskozowe lub poliamidowe, stosowane do wzmacniania opon samochodowych» 2 … Słownik języka polskiego
kosa — ż IV, CMs. kosasie; lm D. kos 1. «ręczne narzędzie rolnicze do ścinania zboża i trawy, składające się z długiego, lekko zakrzywionego ostrza, osadzonego na drzewcu; z ostrzem osadzonym na sztorc używana dawniej jako broń sieczna» Ciąć, ścinać… … Słownik języka polskiego
miecz — m II, D. a; lm M. e, D. ów a. y 1. «broń sieczna o prostej głowni i rękojeści, zwykle obosieczna, używana od epoki brązu do XVI w.» Krótki, ostry, goły, obnażony miecz. Miecz rycerski, katowski. Ostrze, głowica miecza. Dobyć miecza. Przypasać… … Słownik języka polskiego
